Fatih Özgüven' in Atay hikayelerindeki alaycı üslubu kendi yazım tarzına eklemlediğini en çok karakterlerin iç seslerindeki çözümlemelerden (veya ikilemlerden) anlayabiliriz. Tabii bu "sahibinin sesi" ciliğinin özü tee Vus'at O. Bener' e kadar dayandığı (mesela "Dost" veya "Istakoz" öyküleri) su götürmemektedir.
Yani bu ardalanan satırlar, Amerika' yı keşfettiğimden ötürü değil. Fakat Özgüven' in özellikle "Bir Şey Oldu" daki hikayelerinden "Kader Müziği" ile Atay' ın "Ne Evet Ne Hayır" ının bir modern uyarlaması sayılabilir (ki burada Ne Evet Ne Hayır' ın ne kadar geniş ya da devasa olduğunu da es geçmemek lazım)
Bu iki bağın evvelinde ise (Özgüven için Atay' ın referans olduğunu Fatih 'Hoca' yı bir kere okumuş birinin dahi anlayabildiği kesin.) Fakat, Atay ile Bener arasındaki bağ (henüz Buzul Çağının Vürüs'ü nü Atay' a ithaf ettiğine gelmedik) için Metis' ten çıkan Türk Öykücülüğünde 1950 Kuşağı yapıtına bakmak yeter; burada, bu jenerasyonun sonrasında gelenleri etkileyenler arasında, Taşra hikayeciliği yapan Bener ya da Bilge Karasu' nun ismini görmek de mümkün. Tabii işte sonradan gelenlerden kastın Atay gibi, yazarlar olduğunu da belirtmekte. ( bu arada ilginçtir ki, kitapta Bener' e ilişkin özel bir kısım vardır)
Bener' in yazılarının; öykülerinin ise genelde kendi kişisel birikimlerinden türediğini çok net görenlerden birisiyim. Öncelikle, Reyhan Tutumlu' nun "Yaşamasız Yazmak" kitabındaki dipnot ları ile, Bener eserlerini birleştirince ortaya çıkan bir çok motif bulunmakta. Mesela, kitapta verdiği bir röportaj da kendi gençlik yıllarından söz ederken "o dönemler Nazım' ın kitaplarını halının-döşemenin altında saklardık" diyişiyle, Buzul Çağının Virüsü' nde kahramanların Nazım Hikmet' in kitaplarını ahşap parkelerin arasında saklaması birbiriyle etkileşimlidir. vs vs .
Sonuç olarak, Özgüven hikayeciliğnideki Atay, Atay' ınkinde de Bener olduğu gerçeği, benim çok farklı ve bilinçsiz zamanlarda bu üç ismi sevmemle birleşince çok güzel oluyor /keyfim yerine geliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder